بررسی ارتباط آگاهی دانش آموزان دبیرستان های شهر خوی و مادران آنان با عملکردشان در نحوه پیشگیری از آنمی فقر آهن

  مقدمه : آنمی فقر آهن اختلالی است که در آن ذخایر آهن بدن کاهش یافته و ناشی از مصرف ناکافی آهن در حدی که برای سنتز هموگلوبین لازم است ، می باشد ، بر اساس اطلاعات و آمارهای سازمان بهداشت جهانی شیوع آنمی در جهان حدود 30 درصد برآورد شده است که در کشورهای در حال توسعه این رقم به 40 درصد می رسد و تعداد مبتلایان به فقر آهن و آنمی در جهان به ترتیب 2150 و 1200 میلیون نفر تخمین زده می‌شود . پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آنمی فقر آهن قابل توجه بوده و باعث اتلاف منابع آموزشی و مراقبت های بهداشتی و کاهش بهره وری در اثر افزایش میزان مرگ و میر و ابتلاء به بیماری در مادران و کودکان و بالاخره کاهش ظرفیت جسمی و روانی در بخش بزرگی از جامعه می‌شود . لذا این مطالعه به منظور تعیین ارتباط آگاهی دانش آموزان شهرستان خوی و مادران آنان با عملکرد خود در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن انجام گرفته است .   مواد و روش ها : پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی و یک مرحله‌ای می‌باشد ، که ارتباط بین آگاهی دانش آموزان و مادران آنان را با عملکرد خود در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن می‌سنجد . جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر دبیرستان های شهر خوی و مادران آنان تشکیل می‌دهد که از بین جامعه پژوهش تعداد 80 نفر از دانش آموزان در مقاطع اول تا سوم دبیرستان به همراه مادران آنان به روش تصادفی - خوشه‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند . ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه بود و از آمار توصیفی - استنباطی جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد .   یافته‌ها : براساس یافته‌های پژوهش بیشتر دانش‌آموزان (80 درصد ) و مادران ( 85 درصد ) از آگاهی زیاد در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن برخوردار بودند و در مورد نحوه عملکرد هر دو گروه از عملکرد متوسطی برخوردار بودند ( 2/51 درصد دانش آموزان و 2/91 درصد مادران ) . به طوری که بین آگاهی و عملکرد واحدهای مورد پژوهش ارتباط وجود نداشت و آزمون آگاهی همبستگی مستقیم و ضعیفی را نشان می دهد که از نظر آماری این همبستگی معنی‌دار نبود یعنی بین آگاهی دانش آموزان و مادران آنان با عملکرد خود ارتباط معنی داری وجود نداشت ( 05/0 < P ) .   بحث و نتیجه‌گیری : نتیجه این که مادران و دانش‌آموزان با توجه به میزان اطلاعات ، عملکرد مناسبی نداشته‌اند و آگاهی آنان متأسفانه به عملکرد ، تبدیل نشده است ، لذا آموزش بیشتر و حساس سازی و ایجاد باور بهداشتی و پیشگیری در این زمینه الزامی می‌باشد .